Van meer naar woestijn

Het Aralmeer is een meer bij de grens van Oezbekistan en Kazachstan . In dit gebied is erg veel droogte. Er valt haast geen regen en de temperatuur is erg hoog. Het Aralmeer is hierdoor volledig afhankelijk van twee op het Aralmeer uitstromende rivieren, de Syr Darja en de Amu Darja.  Zonder deze rievieren zal het meer uitdrogen door weersomstandigheden.

Door de behoefte van irrigatie voor rijst- en katoenplantages, is er een hoop water afgetapt van de, voor het Aralmeer zeer belangrijke, rivieren. Hierdoor beschikken de rivieren over minder rivier water, waardoor het Aralmeer niet meer ‘bijgevoegd’ kan worden, als het huidige water in het meer door de hitte verdampt. Kortom: het meer wordt kleiner en kleiner en droogt langzaam op. Niet alleen is dit zonde voor het meer zelf, er ontstaan ook verschillende milieu problemen…

De geïrrigeerde  plantages worden met chemische middelen besproeit. Restanten  van die middelen komen in het grondwater van de plantages terecht, wat op den duur weer met de Syr- of Amu Darja weer wordt mee gestroomd naar het inmiddels kleine Aralmeer. Dit is de oorzaak van vervuild drinkwater.  Maar dat is niet het enige gevolg. Want na het opdrogen van het Aralmeer blijft er een zoutkorst op de droge bodem liggen,  die nog steeds voorzien zijn van restanten van de chemicaliën van de rijst- en katoen plantages. Op de droge vlakte (eerst het Aralmeer) blaast de wind voortdurend.  Hij neemt de vergiftigde grond honderden kilometers mee, waar luchtvervuiling een volgend milieuprobleem wordt.  Deze vervuilde lucht is zeer slecht voor de bevolking.