Ego documenten

Ik liep naar mijn barak toen ik ineens geroepen werd: “ David, roep je bataljon bij elkaar!”. “ Ja meneer!” Ik haastte me naar de barak maar ik wist niet waarom. “Edward, Jacob, Johnson, komen nu!” Ze stonden snel op en pakten hun spullen. We liepen snel terug naar sergeant Pepper. Toen we daar aankwamen zagen we dat hij de andere bataljons ook al opgeroepen had. “Vandaag nog heren,” schreeuwde hij toen hij ons zag. “Fijn! We gaan die Duitser aanpakken. Zo meteen komen onze vliegende vrienden die Duitser plat bombarderen. Als de rook van stof is weggetrokken kunnen we ten strijde!”  En vijf minuten later kwamen de bommenwerpers, zoals voorspeld. Het was een onaanhoorbaar geluid, die bommen die 50 meter afstand langs kwamen suizen. Dit duurde zo’n kwartier lang. En zoals afgesproken trokken we ten strijde toen het stof was weggetrokken. Er was nog niets van de Duitsers te zien tijdens het rennen, maar toen we dichterbij kwamen, zagen we tot onze afschuw dat het veld bezaaid was met ledematen van onze vijanden. Toen we nog maar op 30 meter afstand waren van de vijandige loopgraaf zagen we ineens dat er iets op de rand van de loopgraaf werd gelegd. “ Johnson, liggen!” Johnson was de sluipschutter van onze groep. Hij legde zijn lange geweer in de modder. “ Machine geweer!” zei Johnson en op dat moment begon het Duitse machinegeweer te ratelen. De kogels suisden langs me en ondertussen zag ik uit mijn ooghoek steeds meer kameraden wegvallen. Ik sprintte de laatste meters en maakte een enorme sprong op de Duitser, die met het machinegeweer schoot, en met een haal van mijn zakmes sneed ik hem naar zijn einde. Toen ik zag dat er geen andere Duitsers het bombardement hadden overleeft rende ik terug naar het veld wat nu niet alleen was bezaaid met ledematen van de Duitsers, maar ook met mijn kameraden. Tot mijn schrik werd mijn voet ineens vastgepakt. Toen ik omkeerde zag ik dat het sergeant Pepper was. Hij was meerdere keren geraak en als je naar hem keek zag je dat hij niet lang meer zou leven. Zijn laatste woord was “ ga n….” Zijn ogen draaiden weg. Ik sloot zijn ogen en rende door naar Johnson, die de enige was van ons bataljon die het ook heeft overleeft. Met Johnson en de overlevende van andere bataljons rende we naar de loopgraaf die we net hadden veroverd. Meteen begonnen we ons op te stellen in verdedingsposities en even later bleek dit niet voor niets, want we hoorden de Duitse bommenwerpers op ons afkomen. “De benzinetank zit recht achter de propeller. Raak die en die mof zijn vliegtuig is niet meer,” zei ik en overal om me heen begonnen geweren te schieten. Binnen de eerste seconden hoorden we een oorverdovende knal. Een van de vliegtuigen was geraakt en ontploft. “ Nog 16 te gaan heren!!!” De zwerm bommenwerpers kwam steeds dichterbij en ik zag bijna de vingers naar de knop gaan waardoor de bommen werden losgelaten. En daar kwamen de bommen inderdaad. “Het was fijn met jullie te hebben gediend…”

“En zo ben ik hier terecht gekomen bij al mijn overleden geliefden.”

Britse officier in de loopgraven van België

David Harrison